Sociale netwerken, daar was ik al een tijdje mee bezig, linkedin is voor mij de bruikbaarste, daarop ben ik gelinked in een inburgerings netwerk, waar tips, nieuwtjes en dergelijke heen en weer gaan. Deze week heb ik een workshop gegeven op een conferentie in Amersfoort waarover ik niet getipt was door een nieuwsbrief maar via linkedin. Ik heb ze toen een bericht gestuurd dat ik wel een terzake doend verhaal heb en werd uitgenodigd. Op de hoogte blijven en anderen met hetzelfde werk of de interesse is qua werk wel erg functioneel. Daar ik zo'n duidelijk werkterrein heb is dat ook lekker overzichtelijk. Dat is ook bij te houden.
Muziek online met uitwisseling is leuk, je krijgt allerlei tips van muziek die je beslist ook leuk vindt, en ik denk dat het voor de Muziek-collega's heel erg bruikbaar is. Voor mijzelf niet zo erg, ik "doe" in mijn dagelijks leven niet veel met muziek, heb daar ook geen behoefte aan. Ik ben diepgelukkig als ik Bach hoor en mijn eigen ouwe popmuziek. Kon bv. van de week niet naar bed komen omdat er op de tv een documentaire over de Beatles was, laat, dan zit ik alle liedjes mee te zingen.
De aquabrowser ken ik al een tijdje, ik ben er nu eens echt voor gaan zitten. Ik zocht voor M. de tekst van "herinnering aan Holland", je weet wel dat van al die traag stromende rivieren door het laagland, van Marsman. Bij het aantikken van het eerste zwerm-woord kreeg ik direct een artikel in een tijdschtift te pakken over het bij de hoop en verwachting achterblijvende condoomgebruik op door scholieren....
Bernlef was er ook en Goedegeburen en uiteindelijk kwam ik bij gemartelde cricketeers in Zimbabwe in 2003 uit.
Heel interessant allemaal, dat wel.
Het asociatief denken wordt goed getraind hiermee. Ik zal beslist eens een docent NT2aanraden zo eens naar de bibiliotheek-catalogus te kijken, want het opent echt ver-gezichten. Een mooie methode om woorden en zaken te linken, wellicht.
De toekomst: Tja, "Ik zal ernstig trachten God en mijn land te dienen, overal te helpen vooral thuis." De ouwetjes onderons die de padvinderij nog kennen, die nu scouting heet, herkennen vast wel de belofte als je werd geïnstalleerd.
Het viel niet mee, vooral thuis, altijd maar te helpen want dat betekende toch vaak in het huishouden.
Natuurlijk tracht ik ernstig de (digitale) ontwikkelingen in ons vak te begrijpen, en ook te internaliseren, zodat ik ze kan gebruiken. Stilstaand water verdampt dus verdwijnt in het gunstige geval en gaat stinken in het wurstkeessenario.
Toch, ik zie echt heus en werkelijk een heleboel voordelen van social networken en interactief enzo, voor hele grote groepen mensen. Maar voor de doelgroep waar ik voor en mee werk blijf ik toch en toch en toch belangrijker vinden: de intensieve, tijdrovende, op maat gesneden, interactieve, vis-a-vis contacten waar bij gelaatsuitdrukking, lichaamstaal, spreektempo en taalgebruik zo belangrijk zijn. De ondersteuning bij een proces van empowerment en ontwikkeling en verbetering van mondigheid en taal voor mensen die aan de verkeerde kant staan, die soms nauwelijks (nog) met een computer kunnen omgaan, laat staan.....
Met hele kleine, stapjes, langsaam en duidelijk wil ik zelf heel erg graag die mensen de 2.0 zaken laten zien en aanleren, want als we dat niet doen, dan wordt de kloof tussen de haves ende havenots alleen maar nog groter dan ie al is.
De grote uitdaging wordt voor probiblio en ETV en begeleiders in bibliotheken en mijzelf met Klik en Tik samen op het web een vorm te vinden die ook uitvoerbaar is, want die kost die tijd en je hebt als medewerker weer hele andere competenties nodig om laaggeletterde volwassenen te begeleiden. Daar wil ik me heel erg voor in zetten.
Dat is meteen ook het laatste Ding:
Wat heb ik geleerd, heel veel leuke dingen, heel veel geduld en doorzettingsvermogen te hebben ook, heel veel frustratie heb ik overwonnen, ik heb er heel veel tijd thuis in gestoken. Het allerbelangrijkste dat ik geleer heb denk ik is:
Voor mijn werk, met laaggeletterde volwassenen, en dan bedoel ik in dit kader de Nederlandse mensen die zo hun best doen om (weer) te leren schrijven met name, omdat ze -wat voor één dan ook- een verstandelijke beperking hebben en met name ook de mensen, vrouwen vaak die in Nederland zijn gekomen, om wat voor reden dan ook, die niet in eigen land hebben leren lezen en schrijven, voor wie technisch lezen een enorme klus is en die begrijpend lezen maar niet onder de knie kunnen krijgen.
Die mensen die, vaak daarom om niet sociaal vaardig zijn, die vriendelijk knikken als je ze iets vraagt, terwijl ze eigenlijk niets begrijpen vanm wat je zegt of laat zien, wiens hoogste leerdoel is: zelf naar de dokter te kunnen.
Daar ligt voor ons vak, en voor de maatschappij een hele grote klus, om juist die mensen erbij te betrekken.
Dat zal wellicht moeten op een iets andere manier dan op de manier waarop we allemaal denken goed bezig te zijn in en met ons vak.
We moeten denk ik aan de ene kant mee in de toenemende snelheid waar ik wel eens erg moe van wordt zelf, en aan de andere kan een heel kalm tempo kunnen ontwikkelen om de zwakkeren in de samenleving erbij te houden. En:
Reflectie. Eens stil staan bij waar we eigenlijk mee bezig zijn, of al het nieuwe meteen moet worden overgenomen, m.i. soms ook wel eens een tikje ondoordacht en omdat het "er nu eenmaal" is en je mee moet of je wilt of niet.
Ook in ons vak. Uitsluitend uitleencijfers vroeger, en Targets nu en steeds meer druk op alles.
Een boek is toch nog steeds voor mij het allerbelangrijkste waar ik in een bibliotheek mee bezig wil blijven, wat ik wil aanbieden als hulpmiddel bij leren van taal en de maatschappij en omdat je even "weg" bent en omdat het troost en je aan het lachen kan maken.
